1904 கோடையில், பிராங்க்ஸில் உள்ள (The future pandemic start with fungus) அமெரிக்க கஷ்கொட்டை மரங்கள் சிக்கலில் இருந்தன. இலைகள், பொதுவாக மெல்லியதாகவும், புத்திசாலித்தனமான பச்சை நிறமாகவும், விளிம்புகளில் சுருண்டு மஞ்சள் நிறமாக மாறியது.
சில மரக் கால்கள் மற்றும் டிரங்குகள் துருப்பிடித்த நிறப் பிளவுகளைக் கொண்டிருந்தன. அடுத்த கோடையில், நியூயார்க் விலங்கியல் பூங்காவில் கிட்டத்தட்ட ஒவ்வொரு செஸ்நட் மரமும், இப்போது பிராங்க்ஸ் மிருகக்காட்சிசாலையும் இறந்துவிட்டன அல்லது இறக்கின்றன. 1940 வாக்கில், அதன் சொந்த எல்லையான கிழக்கு அமெரிக்கா முழுவதும் கிட்டத்தட்ட ஒவ்வொரு அமெரிக்க கஷ்கொட்டையும் இல்லாமல் போய்விட்டது.
மரங்கள் ஒரு நுண்ணிய பையன் மூலம் வெட்டப்பட்டது. Cryphonectria parasitica, செஸ்நட் ப்ளைட்டை ஏற்படுத்தும் ஒரு பூஞ்சை. அந்த பூஞ்சை ஜப்பானிய கஷ்கொட்டை மரங்களில் இறக்குமதி செய்யப்பட்டது. அது அமெரிக்க மண்ணில் வந்தவுடன், அது காட்டுத்தீ போல் பரவி, அமெரிக்க கஷ்கொட்டை (காஸ்டானியா டென்டாட்டா) செயல்பாட்டு அழிவுக்கு கொண்டு சென்றது.
இன்றும், சில இன்னும் வளரும், ஆனால் நீண்ட காலமாக மரங்களின் இன்னும் வாழும் வேர்களில் இருந்து முதிர்ச்சியடையாத மரங்கள் மட்டுமே வளரும். ஆனால் இந்த தளிர்கள் ஒரு காலத்தில் கஷ்கொட்டை மரங்களைப் போல, ஒன்பது மாடிக் கட்டிடம் போல உயரமாக நிற்கும் காடுகளுக்கு மேல் உயரும் என்ற நம்பிக்கை இல்லை. சி.பாராசிட்டிகா சுற்றுச்சூழலில் நிலைத்திருப்பதால் மரக்கன்றுகள் துளிர்விட்டதிலிருந்தே இறந்துவிடும்.
அமெரிக்க கஷ்கொட்டையின் தலைவிதி, பூஞ்சைகள் உருவாகக் கூடிய அழிவுகளுக்கு ஒரு உதாரணம் மட்டுமே. பைன் மரங்கள், வாழைப்பழங்கள், தவளைகள், வெளவால்கள் மற்றும் பெருகிய முறையில் மக்களை அச்சுறுத்தும் பூஞ்சை நோய்களைப் பற்றிய தனது புதிய புத்தகமான Blight: Fungi and the Coming Pandemic இல், எழுத்தாளர் எமிலி மோனோசன் கண்களைத் திறக்கும் மற்றும் சில சமயங்களில் கொடூரமான முறையில் விவரிக்கிறார்.
அனைத்து பூஞ்சைகளும் மோசமானவை அல்ல. உண்மையில், பெரும்பாலான பூஞ்சைகள் உயிர் கொடுக்கின்றன, என்று மோனோசன் விளக்குகிறார். இறந்த உயிரினங்களை சிதைக்க உதவுவதன் மூலம், பூஞ்சைகள் அத்தியாவசிய ஊட்டச்சத்துக்களை மறுசுழற்சி செய்கின்றன.
ஆனால் உலகெங்கிலும் மக்கள் பயணம் செய்யும் போது அல்லது தாவரங்கள் மற்றும் விலங்குகளை வர்த்தகம் செய்யும் போது, வெளிநாட்டு பூஞ்சைகள் தங்களுக்குச் சொந்தமில்லாத இடங்களுக்குச் சென்று அவற்றுடன் வாழப் பழக்கமில்லாத உயிரினங்களுடன் தொடர்பு கொள்கின்றன.
அந்த விளைவுகள்தான் புத்தகத்தின் முதல் பாதியின் மையக்கரு. மோனோசன் மிகவும் அழுத்தமாகத் தோன்றக்கூடிய தலைப்புடன் தொடங்குகிறது. பூஞ்சைகள் மக்களுக்கு அச்சுறுத்தலாக இருக்கிறதா? அதிர்ஷ்டவசமாக, மனிதர்கள் மற்றும் பிற பாலூட்டிகள் பெரும்பாலான பூஞ்சைகளுக்கு மிகவும் சூடாக இயங்குகின்றன. “எங்கள் உடல்கள் மரண பள்ளத்தாக்கு போன்றது” என்று மோனோசன் எழுதுகிறார்.
98.6° ஃபாரன்ஹீட் (37° செல்சியஸ்) உட்புற வெப்பநிலையானது 54° முதல் 86° F (12° to 30° C) வரை விரும்பும் உயிரினங்களுக்கு வெள்ளை-சூடாக இருக்கும். மேலும் என்னவென்றால், நமது நோயெதிர்ப்பு அமைப்புகள் சாத்தியமான பூஞ்சை எதிரிகளைத் தடுப்பதில் மிகவும் திறமையானவை. எனவே நோயெதிர்ப்பு குறைபாடுள்ளவர்கள் பூஞ்சை தொற்றுக்கு அதிக ஆபத்தில் இருக்கும்போது, மற்ற தொற்று நோய்களுடன் ஒப்பிடும்போது தீவிரமான வழக்குகள் ஒப்பீட்டளவில் அரிதானவை.
ஆனால் காலநிலை மாற்றம் அதிக வெப்பநிலைக்கு ஏற்றவாறு பூஞ்சைகளைத் தள்ளும். மோனோசன் கேண்டிடா ஆரிஸை சிறப்பித்துக் காட்டுகிறது. இது கடந்த பத்தாண்டுகளில் உருவாகி மக்களைப் பாதிக்கிறது மற்றும் சுகாதார வசதிகளில் வேகமாகப் பரவுகிறது. பள்ளத்தாக்கு காய்ச்சல் போன்ற மக்களுக்கு ஏற்படும் பிற பூஞ்சை தொற்றுகள், அதிக வெப்பநிலையுடன் புதிய இடங்களுக்கும் பரவக்கூடும்.
மற்ற இனங்களில் உள்ள பூஞ்சை தொற்று நோய்கள் பூஞ்சை நோய்கள் எவ்வளவு பேரழிவை ஏற்படுத்தும் என்பதற்கான படிப்பினைகளை வழங்குகின்றன. மோனோசன் இந்த வெடிப்புகளை நோயுற்ற விரிவாக விவரிக்கிறார். உலகுக்கு மஞ்சள் வாழைப்பழங்களை வழங்கும் தாவரங்களை Fusarium வில்ட் கழுத்தை நெரிக்கிறது.
வெளவால்களின் சடலங்கள், சூடோஜிம்னாஸ்கஸ் டிஸ்ட்ரக்டான்களால் பட்டினியால் இறந்தன. அமெரிக்கா முழுவதும் குப்பை குகைகள், மத்திய அமெரிக்காவிலும் பிற இடங்களிலும் தவளைகளைப் படிக்கும் ஆராய்ச்சியாளர்கள், மக்கள்தொகை குறைந்து மறைந்து போவதை திகிலுடன் பார்க்கின்றனர்.
புத்தகத்தின் இந்த கட்டத்தில், நான் நம்பிக்கையற்றதாக உணர்ந்தேன். ஒருவேளை HBO இன் வெற்றித் தொடரான தி லாஸ்ட் ஆஃப் அஸ் எதிர்காலத்தைப் பற்றிய உண்மையான பார்வையாக இருக்கலாம். ஆனால் ஒருபோதும் பயப்பட வேண்டாம், பரிணாமம் அடியெடுத்து வைக்கும் மற்றும் நம்பிக்கையின் ஒளிரும், என்று மோனோசன் எழுதுகிறார்.
பாதிக்கப்பட்ட தாவரங்கள் மற்றும் விலங்குகள் பூஞ்சை எதிரிகளை சிறந்த முறையில் கையாளும். (எவ்வாறாயினும், மோனோசன் கூறுவதற்கு மாறாக, நோய்க்கிருமிகள் தங்கள் சொந்த நலனுக்காக அவற்றைத் தங்கள் புரவலர்களுக்கு அதிக நன்மை செய்யும் வழிகளில் உருவாகவில்லை. அவை பரவுவதை உறுதி செய்யும் வழிகளில் மாறுகின்றன) .
கைட்ரிட் மூலம் தட்டையான ஒரு சில தவளைகள் மீண்டும் தோன்றுகின்றன. யோசெமிட்டி தேசிய பூங்காவில், பூஞ்சையால் பாதிக்கப்பட்ட தவளைகள் நோயின் அறிகுறிகளைக் காட்டவில்லை. மரங்களும் எதிர்ப்பு சக்தியை வளர்க்கும். மேற்கு அமெரிக்காவில் உள்ள சில வெள்ளைப்பட்டை பைன் மரங்கள் (Pinus albicaulis) வெள்ளை பைன் கொப்புள துருவை எதிர்க்கும் மரபணுக்களைக் கொண்டுள்ளன.
இது ஒரு நூற்றாண்டுக்கும் மேலாக மரங்களைத் தாக்கும் நோயாகும். மக்களும் உதவ முன்வருகின்றனர். மேலும் பூஞ்சை நோய்களைப் பரப்புவதில் நமது பங்கைக் கருத்தில் கொண்டு, நாம் செய்ய வேண்டிய கடமை இருக்கலாம், என்று மோனோசன் வாதிடுகிறார். உதாரணமாக, இலையுதிர்காலத்தில் வெளவால்களை கொழுக்க வைப்பது, குளிர்கால உறக்கநிலையின் போது விலங்குகளின் கொழுப்புக் கடைகளை கொள்ளையடிக்கும் வெள்ளை மூக்கு நோய்க்குறியிலிருந்து தப்பிக்க உதவும்.
சில ஆராய்ச்சியாளர்கள் அமெரிக்க கஷ்கொட்டைகளை உயிர்த்தெழுப்புவதற்கான முயற்சிகள் உட்பட தீர்வுகளைக் கண்டறிவதற்கான இயற்கையான எதிர்ப்பையும் எதிர்பார்க்கின்றனர். மரங்களை மரபணு ரீதியாக மாற்றுவதன் மூலம், “ஒரு நாள் செஸ்நட் மீண்டும் உயரக்கூடும், ஓக் மற்றும் ஹெம்லாக் மத்தியில் அதன் இடத்தைப் பிடிக்கலாம்” என்று தாவரவியலாளர்கள் நம்புகிறார்கள், என்று மோனோசன் எழுதுகிறார்.
இப்போதைக்கு, பூஞ்சை நோய்களை முதலில் தடுப்பதே சிறந்த நம்பிக்கை. “மனிதர்கள் முதன்முதலில் விலங்குகள் மற்றும் தாவரங்களை நகர்த்தத் தொடங்கியபோது, காடுகளை வெட்டி, விவசாய நிலங்களை விரிவுபடுத்தியபோது, கிரகங்களைப் பாதுகாப்பது பற்றி எந்த எண்ணமும் இல்லை” என்று மோனோசன் எழுதுகிறார்.
